အႏုပညာပန္းခင္း

*ေရႊရည္လူးတဲ႔ ေႏြတန္ခူး*

ပူေလာင္တဲ့ေႏြရဲ႕ ပုံေဖာ္မႈက ပူေလာင္ေစခဲ့ျပီး။
ေၾကကြဲသံရြက္ေဟာင္းတို႕ရဲ႕ စီးခ်င္းသံတို႕က လည္း ပူေလာင္တဲ့ေႏြကုိသရုပ္ျပေစခဲ့သည္။
၀ါၾကင္ၾကင္ သစ္ရြက္ကေလးတို႕ရဲ႕ ေၾကကြဲသံေတြ အေဖာ္မဲ့ငွက္တို႕ရဲ႕
ေတးခ်င္းဆုိသံေတြက လြမ္းေမာဖြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ကဗ်ာဆန္ဆန္စာသားေတြေရးထြင္းေစခဲ့သည္။
ထုိ႔အတူေျခာက္ကပ္ကပ္အပင္အုိႀကီးကလည္းအထီက်န္မႈ႕ကုိပီျပင္သရုပ္ျပေစခဲ့ျပန္ၿပီ။
အရာအားလုံးဟာ ေႏြရဲ႕ရုိက္ခတ္ မႈဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ လြမ္းေမာဖြယ္၊
ေၾကကြဲဖြယ္ပုံရိပ္ေတြထင္ဟက္လို႕ လာခ့ဲရၿပီ။ အဲဒီထဲမွာလဲ ကၽြန္ေတာ္က
လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ပါ၀င္ခြင့္ရသြားခဲ့ျပန္ပါၿပီပေကာ……
“ဟာ….. ပိေတာက္ပန္းေတြက တယ္လွေနပါလား၊ ညကရြာခဲ့တဲ့မိုးေၾကာင့္ထင္တယ္ကြ”
“ေအး… ဟုတ္လိမ့္မယ္”
မထင္မွတ္ဘဲျမင္ကြင္းမွာ ေတြ႕ေနတဲ့ ပိေတာက္ပင္ကုိၾကည့္ၿပီးေျပာေနေသာ
“ထြန္းေဇာ္” ရဲ႕စကားကုိ ေထာက္ခံသည့္အေနနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္၀င္ေျပာလုိက္မိသည္။
“ငါဒီနားမွာနားခဲ့ အုံးမယ္ကြာ”
“ေအး…..ေမာရင္နားခဲံေလ ငါ မၾကာခင္ျပန္လာခဲ့မယ္”
ေန႕စဥ္ေန႕တုိင္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ေနက်ျဖစ္ေပမဲ့
အမွတ္မထားလုို႕လားမသိ ထြန္းေဇာ္ ေျပာသလို ညကရြာခဲ့တဲ့မိုးေၾကာင့္လားမသိ
တစ္ပင္လုံး၀ါထိန္ေနတ့ဲ ပိေတာက္ပင္ကုိ ၾကည့္ေနမိသည္။ အတိတ္ဆုိတာ
တခါတေလတုိက္ဆိုင္မႈ႕ေလးနဲ႕ ျပန္ဆုံလာခဲ့ရင္ ပစၥဳန္ပၸဳန္အလား ခုလည္း
အတိတ္ကျဖစ္ခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ကကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အေတြးကမၻာထဲသို႕
ျပန္လည္လို႕ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ၿပီ။
“ဟာ… အကုိ၊ဟုိမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြပြင့္ေနတယ္၊ ေရႊရည္ကုိ ခူးေပးပါေနာ္။
ေရႊရည္ႀကိဳက္
လုိ႕ပါ။ ခူးေပးပါေနာ္။ ခူးေပးမယ္ မဟုတ္လားဟင္”
“ဟာ …ေရႊရည္ကလည္း အကုိမွ တကက္ႏိုင္တာ “
“မသိဘူးကြာ၊ အကုိမခူးေပးဘူးလားေျပာ၊ ေရႊရည္ႀကိဳက္္လို႕ခူးခိုင္းတာကုိ
မရဘူးခူးေပးရမယ္”
ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ပူဆာေနမွာေတာ့ ဘာမွမတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး
ေက်နပ္ေအာင္သာ ခူးေပး လုိက္ရုံပင္။
“အမ်ားႀကီးေတာ့မရဘူးေနာ္၊ ခူးေတာ့ခူးေပးမယ္”
“ဟာတကယ္လား အကုို ၊ ဒါမွ တို႕ကုိကုိ”
ခ်စ္သူကုိ အကုိလိုအမူအယာႏွင့္ ႏြဲ႕ဆိုး ဆုိးတက္ေသာသူမရဲ႕ ပုံစံေလးကုိက
ကၽြန္ေတာ္ကုိ ဖမ္းစားယူခဲ့ႏိုင္တာပင္။ သူလိုခ်င္တာကုိ ကေလးသဖြယ္
ႏြဲ႕ဆုိးေလးနဲ႕ရေအာင္ယူတက္ေသာ သူမရဲ႕ စရုိက္တစ္ခုကို
ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆုံးအမူအယာပင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တိုအမူအယာေလးေၾကာင့္ သူမ
ေတာင္းတတိုင္း ေက်နပ္မႈအျဖစ္ျဖည့္ဆည္းေပးေနခဲ့သည္။ အခ်စ္ဆုိတဲ့
အဓိပၸာယ္ကုိ ဖြင့္ဆိုဖို႕ ကၽြန္ေတာ္မွာ စိတ္ကူးမႈမရွိခဲ့ေပ။
ကၽြန္ေတာ္အၿမဲလုိလို စြန္႕လႊတ္နားလည္ျခင္းျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့တာပင္ ခ်စ္သူူူ
တစ္ေယာက္ကုိ ညီမေလးသဖြယ္တစ္မ်ိဳး ခ်စ္သူလုိပုံခ်စ္ခဲ့ရတာကုိပင္
ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။တခါတေလမွာ ေပကပ္ကပ္ပုံစံနဲ႕ ႏြဲ႕ဆုိး
ဆုိးလာေသာ ခ်စ္သူကုိစကားမေျပာပဲ တိတ္တဆိတ္ စိတ္ဆိုးဟန္ေနေလေတာ့လည္း
ခ်စ္စရာ သူမခမ်ာ ငုိရတာသနားမိပါေလေရာ။ ကုိယ့္ကုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္
မျပင္တက္တဲ့လူသားလို႕ တင္စားမိခဲ့သမွ် သူမနဲ႕ပတ္သက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ အလိုလုိ
ေျပေပ်ာက္ခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ။ သူမရဲ႕ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးက
ကၽြန္ေတာ္ကုိမ်ားတမင္တကာ ဆြဲေဆာင္ ေနသလား ဒါမွမဟုတ္အခ်စ္ဆုိတာက
ဆြဲေဆာင္ေနသလား အခ်ိန္ခ်ိန္အခါခါ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေ၀ခြဲမရ ခဲ့တာပင္။
ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္က နားလည္ျခင္း အခ်စ္မ်ိဳးနဲ႕
တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ေပးဆပ္ေနတာဆုိတာပါပဲ။ တဖက္ကတင္းရင္ တဖက္က
အလုိလိုေလွ်ာ့သြားတက္တာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ နားလည္ျခင္းအခ်စ္ပါပဲ။
ႏွစ္ေယာက္လုံး တင္းမာမႈေတြနဲ႕ ဇာတ္လမ္းစခဲ့ရတာဆုိတာခ်ည္းကုိမရွိခဲ့ေပ။
အရာရာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ ေပ်ာ္စရာေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေးမႈကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ အၿမဲရခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လုပ္ရက္ေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ မ်က္စိေနာက္
စရာမ်ားထိ ျဖစ္ခဲ့တာလားေတာ့မသိ သူတို႕ရဲ႕
ေမတၱာပုိ႕သမႈေတြေတာ့အၿမဲလုိလိုၾကားခဲ့ရတာပဲ။
“မင္း တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာလဲ ေမာင္ႏွမက်ေနတာပဲ၊ အကုိက စိတ္ေကာက္လုိက္
ညီမကေခ်ာ့ လုိက္ ညီမက စိတ္ေကာက္လိုက္ အကုိကေခ်ာ့လုိက္နဲ႕ အေတာ္ကုိဟုတ္ေနတာပဲ
ငါတို႕ေတြ႕ဖူးတဲ့ ခ်စ္သူစုံတြဲေတြထဲမွာ ႏြဲ႕ဆုိး ဆုိးေနလုိ္က္တာ
မ်က္စိကုိေနာက္ေရာ”
တကယ္ပဲ မ်က္စိေနာက္လုိ႕လား ၊ အားက်လို႕လား
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္အဆင္ေျပေနတာကုိ ၾကည့္မရလုိ႕လားမသိေပ သူတို႕ရဲ႕
စိတ္ထဲမွာေတာ့ မရုိးမရြစိတ္ေတြေတာ့ ခံစားေနရတာေတာ့အမွန္ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း မတက္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
“ ဟ ….ဒါက ကုိယ့္ ကုသုိလ္နဲ႕ကုိယ္လာတာေလ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္က အၿမဲတမ္း နားလည္မႈေတြနဲ႕
ခ်စ္ခဲ့တာကြ၊ မင္းတို႕ေျပာသလို္ဆုိ ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္
ရန္ျဖစ္ေနရမွာလား၊
မင္တုိ႕ေဘးကေနမနာလိုမျဖစ္နဲ႕”
“ေအးေပါ့းကြာ ၊ေျပာထားအုံး သန္းေအာင္။ တေန႕ က်မွ အေဖကယ္ပါ
အေမကယ္ပါဆုိရင္ေတာ့ တက္တာပဲေနာ္။….”
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေတြရဲ႕အျမင္ကတ္မႈေတြလားကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ့က
လြန္ကဲမႈလားမသိခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာေတာ့ ခုလိုေနရတာကုိက
ေပ်ာ္စရာလုိ႕သိခဲ့တာျဖစ္သည္။
ဘာလိုလုိနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ကံၾကမၼာက
ေရြ႕ေျပာင္းမႈေတြျပဳလုပ္ေနတာလားမသိ၊ ကုိယ္စီ ကုိယ္စီကုိယ္ရဲ႕
ဌာနီစခန္းဆီသုိ႕ ျပန္လာခဲ့ရတာတပတ္ေတာင္ရွိခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕
သူငယ္ခ်င္းေတြ လည္း သူတုိ႕ရဲ႕ဌာနီစခန္းဆီသုိ႕
သုတ္ေခ်တင္သြားၾကၿပီမဟုတ္ပါလား။ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အသုိင္း ၀ိုင္းေဘးမွာ
အတူတကြေပ်ာ္ပါးလာခဲ့တာေတြေတြးမိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ခ်စ္သူ ေရႊရည္ဆီကုိ သတိရ
ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ထြန္းေက်ာ္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရ႕ဲခ်စ္သူေရႊရည္တုိ႕က
ၿမိဳ႕ထဲမွာေနရတာဆုိေပ မဲ့ ကုိ္ယ့္အလုပ္ကုိ လုပ္ေနၾကဆုိေတာ့
သူငယ္ခ်င္းခ်စ္သူ ထြန္းေဇာ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူေတြ မေတြ႕ျဖစ္ ေတာ့ေပ။
သူငယ္ခ်င္းထြန္းေဇာ္ေတာင္ အိမ္ခ်င္းကမနီးမေ၀းျဖစ္ေနလုိ႕သာ
ေတြ႕မိၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကုိ
တပတ္တိတိအဆက္အသြယ္ျဖတ္ေတာက္ရဲေသာ လူေတြထဲမွာေတာ့
ကၽြန္ေတာ္မပါ၀င္ခဲ့ေသးပါ။ လူခ်င္းသာမေတြ႕ရေပမဲ့ ေလဟာနယ္ႀကီးထဲမွာ
ဖုန္းကုိယ္စီနဲ႕ ႏြဲ႕ဆုိး ဆုိးျခင္းကုိ နားလည္မႈယူခဲ့တာျဖစ္သည္။
လူခ်င္းကေတာ့သၾကၤန္ရက္တစ္ရက္မွာ ဆံုေတြ႕ဖို႕ ႏြဲ႕ဆုိး
ေလးသူမကဆုံးျဖတ္ေပးခဲ့တာျဖစ္သည္။
“အကုိ….ေရႊရည္တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္…”
“ကဲ ႏြဲ႕ဆုိးမေလး ေျပာမွာသာေျပာပါ ဒီကရႈံးရမွာပါပဲ။”
“ဟာ အကုိုကလဲ၊အဲလိုလဲမဟုတ္ပါဘူးေနာ္”
“ကဲပါထားေပါေတာ့ ေျပာမဲ့ဟာသာေျပာပါ၊
ဧကႏၱေတာ့ဒီေလာက္ထိခြင့္ေတာင္းေနမွေတာ့ ထူးေတာ့ထူးတယ္ေနာ္။”
“အင္း……ထူးတယ္အစ္ကုိ။
ေရႊရည္တစ္ခုစဥ္းစားထားတယ္။ခုေရႊရည္တုိ႕ေက်ာငး္ကၿပီးေတာ့မွာဆုိေတာ့
ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ျပန္ရေတာ့မွာေလ။ “
“အင္း …ဟုတ္တယ္။”
“အဲဒါဘာျဖစ္လဲ။ဟာ…အကုိကလဲစကားကုိျဖတ္မေျပာနဲ႕ေလ။
ေရႊရည္ေျပာတာကုိဆုံးေအာင္နားေထာင္အုံး”
“အင္းပါ….အင္းပါ။”
“အဲဒါေလ..ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ေရာက္ရင္တပတ္တိတိမေတြ႕ခ်င္းကတိေပးရမယ္။”
“ဟာ… ေရႊရည္ကလဲကြာ အဲဒါေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကုိယ္ေရႊရည္ကုိ
မေတြ႕ပဲမေနႏိုင္ဘူး။ တျခားဟာပဲ
ေတာင္းဆို ဒီဟာေတာ့မလုိက္ေလ်ာႏိုင္ဘူး”
”ေရႊရည္လည္းမေနႏိုင္ပါဘူး အကုိရ”
“ဒါဆုိဘာလုိ႕ ေျပာေနတာလဲ “
“မဟုတ္ပါဘူးအကုိ ေရႊရည္ရွင္းျပမယ္ေနာ္ ဒီတပတ္တိတိထဲမွာ လူခ်င္းသာမေတြ႕
ရတာ ဖုန္းေတာ့အျမဲဆက္မယ္ေလ၊”
“ဟာ မရဘူးကြာ၊ေတြ႕မွာပဲ”
“အကို …”
ေရႊရည္၊ဂ်ီမတုိက္နဲ႕ကြာတျခားဟာဆုိ အကုိအျမဲတမ္းနားလည္ေပးတာပဲ၊အခုဟာက
အကုိလြမ္းရမွာ”
“အကို…. ေရႊရည္ ေျပာျပမယ္ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အေဖအေမေတြကုိ ဘာမွဟုတ္တိပတ္တိ
ကူလုပ္မေပး
ႏိုင္ဘူး ေက်ာင္းပိတ္ၿပီးသြားေတာ့လည္း ဒီလုိပဲေနေနတာဆုိရင္လည္း
အိမ္ကၾကည္မွာမဟုတ္ဘူး။
အဲဒီေတာ့တပတ္တိတိ ကုိယ့္အိမ္ကအလုပ္ေတြကုိ စိတ္ပါလက္ပါကူလုပ္ေပးရမယ္ေလ။
အကုိနဲ႕ေရႊရည္ ဒီလုိသာအျမဲေတြ႕ရေတာ့အလုပ္ကတစ္ဖက္ ခ်စ္သူကတစ္ဖက္ဆုိေတာ့
အရမ္းပင္ပန္း
မွာေပါ့။ အဲဒါေၾကာင့္အိမ္ကလည္း ၾကည္ေအာင္ခ်စ္သူနဲ႕လည္း မခြာရေအာင္
ဒီကတိကုိေတာငး္တာ
ေနာက္တစ္ခုက ခုဆိုရင္တန္ခူးလေတာင္ေရာက္ေနၿပီ ေနာက္တပတ္ဆုိရင္ သၾကၤန္ေရာက္ၿပီေလ
ကုိယ္ကတပတ္တိတိအိမ္အလုပ္ေတြကုိစိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ထားေတာ့ သၾက္န္က်ရင္ေလွ်ာက္လည္ဖို႕
ခြင့္ျပဳမွာေသခ်ာတယ္ေလ။အဲဒီအခါက်ရင္အကုိနဲ႕အတူတူ
သႀကၤန္မွာေလွ်ာက္လည္မယ္ဟုတ္ၿပီလား။ ကတိေပးေနာ္ အကုိ”
“အင္း …ေရႊရည္ေျပာတာေတာ့ဟုတ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ တပတ္ခ်ည္းမ်ားေတာင္”
“ေၾသာ္…အကုိရယ္၊ေရႊရည္လည္းဘယ္မေတြ႕ခ်င္ပဲေနပါ့မလဲ၊
ဒါေပမဲ့ဒီလုိေနမွသႀကၤန္မွာအကိုနဲ႕ေလွ်ာက္လည္လုိ႕ရမွာေလကတိေပးပါအကိုရယ္”
“တပတ္ပဲေနာ္”
“အင္းပါ”
“ဒါဆိုကတိေပးမယ္၊ဒါေပမဲ့ဖုန္းေတာ့ဆက္္မွာေနာ္၊ဖုန္းဖြင့္ထားရမယ္”
“ဖြင့္ထားမွာပါကုိကုိရ၊ေရႊရည္လည္းလြမ္းတာပဲဥစၥာ “
ကံၾကမၼာဆုိတာဆန္းၾကယ္မႈေတြျပည့္ေနတတယ္ဆုိတာကုိ အရင္ကလက္မခံမိေပ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ကတိေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ေပးၿပီးေတာ့
တပတ္တိတိဖုန္းဆက္ သြယ္ရုံကလြဲၿပီး လူခ်င္းမေတြ႕ၾကေတာ့ေပ။ တပတ္ျပည့္လုိ႕
သႀကၤန္မေရာက္ခင္ တရက္အလိုမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေရႊရည္
ကၽြန္ေတာ္ဆီေရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။
“အကို မနက္ျဖန္ဆုိ သႀကၤန္ေရာက္ ၿပီေနာ္။”
“ အင္းေလ… မနက္ျဖန္ေရာက္ၿပီ”
“ဒါဆိုေရႊရည္တုိကဘယ္ေန႕သြားၾကမလဲ။”
“ေရႊရည္ေရာဘယ္ေန႕သြားခ်င္လဲ”
“အကုိေျပာပါ၊ေရႊရည္ကႀကိဳက္တဲ့ေန႕သြားလို႕ရတယ္။အကိုသာအားတဲ့ေန႕ေျပာေလ”
“အင္း”
“ထြန္းေဇာ္တုိ႕လည္းေခၚမွာမဟုတ္လား”
“ေခၚရမွာေပါ့အကိုရ”
“ဒါဆုိသူ႕ကုိေမးၾကည့္လုိက္မယ္ေလ။
သူနဲ႕အကုိညွိလုိက္မယ္၊ေသခ်ာရင္ေရႊရည္ဆီကုိဖုန္းဆက္လုိက္မယ္။”
“ဟုတ္အကုိ“
အဲဒီေန႕ကကၽြန္ေတာ္တုိ႕ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္တပတ္တိတိေအာင့္အီးေနလာသမွ်ေတြကုိတုိး၍သာေပ်ာ္
ပါးလာခဲ့သည္။ တိုင္ပင္မႈေတြလည္းျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးညေနအခ်ိန္မွသာေရႊရည္ျပန္သြားခဲ့သည္။
လူႀကီးသူမေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြအျဖစ္အရင္ကတည္းက သိရွိလားၾကေတာ့ ေရွာ့မရွိၾက၊
ဒီလုိပဲ ခြင့္ျပဳၾကသည္။ လူႀကီးဆုိတာ ငယ္ငယ္ကႀကီးပ်င္းခဲ့ရတာဆုိေတာ့
အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ ရိပ္ မိသည္ထင္ပဲရဲ႕ လူငယ္ေတြရဲ႕
ရင္ဖြင့္ဟမႈကုိသာေစာင့္စားေနခဲ့ၾကသည္။ ဒီလုိနဲ႕ကၽြန္ေတာ္
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ထြန္းေဇာ္ကုိေျပာျပခဲ့သည္။အမွန္ေတာ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သႀကၤန္(အက်က္)ေန႕မွာသြား လည္ဖို႕
ေက်ာင္းတုန္းကသူငယ္ခ်င္းေတြေရာေခၚရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။
သႀကၤန္(အက်က္)ေန႕ မွာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေရကစားၾကေသာ
လူငယ္လူရြယ္ေတြအမ်ားျပားဆုံးေန႕လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ
ထင္ကာကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း အဲဒီေန႕ကုိသြားဖုိ႕ဆုံးျဖတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဟာ…..အကုိ ေစာလွခ်ီလား”
“ေစာရမယ္ေလ”
“အမယ္သူမ်ားသူေျပာေနသူက်ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြလဲၿပီးေစာင့္ေနတာ မဟုတ္လား”
“ဟိ…ဟိ ဟုတ္တယ္”
“ကဲ…သြားၾကမယ္၊ကားေပၚတက္”
“ကားဘယ္သူေမာင္းမလဲ”]
“ထြန္းေဇာ္..မင္းေမာင္းကၽြန္ေတာ္ကမဆုိင္းမတြ၀င္ေျပာလုိက္သည္”
“ေၾသာ္…မင္းကဒီလုိလားရပါတယ္ေလသူမ်ားလိုအေဖာ္မပါေတာ့ေမာင္းေပးရမွာေပါ့”
“ေဟ့ေကာင္..ထြန္းေဇာ္၊မင္းေအာင္သန္းကုိသြားမေျပာနဲ႕ဟသူကတပ္ကူပါတယ္ေနာ္”
ေက်ာင္းတုန္းကငယ္ေဖာ္ျဖစ္သူေအာင္ႏုိင္က၀င္ကြန္႕ေပးခဲ့သည္။ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ့္
သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကေသာထြန္းေဇာ္…ေအာင္ႏိုင္ မိေအး၊
၀င္းေမာ္တုိ႕နဲကအတူတူ
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ႏြဲ႕ဆုိးမေလးကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေရႊရည္ရယ္အားလုံးစုစုေပါင္း
သူငယ္ခ်ငး္ေျခာက္ေယာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေရကစားထြက္ခဲ့ၾကသည္။ သြာခါနီးမွာ
ေရႊရည္ အေဖအေမက အားလုံးကုိ ဆုံးမမွာၾကားသည္။စိတ္လြတ္စပယ္မေဆာ့ၾကဖုိ႕
ကုိယ့္ကုိကိုယ္ဂရုစိုက္ဖို႕
အားလုံးတစုတေ၀းနဲ႕ေနၾကဖို႕ဆင္ျခင္စရာေတြမွာၾကားေနခဲ့သည္။အထူးမွာၾကားတာကေတာ
သူတို႕ရဲ႕သမီးကေလး ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူကုိမွာၾကားေနသည္။
”သမီး..ကားေပၚကေနမဆင္းနဲ႕ေနာ္၊သမီးကကားကူးရင္သိ္ပ္ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး၊
၀ုန္းဒိုင္းခ်ညး္ကူးတာဂရုစုိက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ…သမီး ဂရုစုိက္ပါမယ္”
“ဟုတ္တယ္အန္တီကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္းပါတာပဲ”]
“ေအးကြယ္ သားတုိ႕လည္း သမီးေလးကုိဂရုစုိက္လုိက္အုံးေနာ္ ၊သူကဆုိးတယ္”
“ဟာ အေမကလည္းသမီးမဆုိးေတာ့ပါဘူး ေက်ာင္းေတာင္ျပီးေနျပီဥစၥာ”
“ေအးပါ..ေအးပါ မိုးခ်ဳပ္ေအာင္ေတာ့မေနၾကနဲ႕ေနာ္”
“ဟုတ္”ဆုိျပီးျပိဳင္တူ၀န္ခံၾကကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ေက်ာငး္ၿပီးသြားကတညး္ကဒီလိုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ဆုံစည္းမႈမရွိခဲ့တာရယ္
ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနခဲ့ရတာရယ္ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူနဲ႕
ဒီလုိေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး မေနခဲ့ရတာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲမွာလြတ ္လပ္
မႈကုိအတုိငး္အဆမရွိ ပြင့္ထြက္ကုန္ခ့ဲၿပီ။
ထြန္းေဇာ္တို႕ေအာင္ႏိုင္တုိ႕လည္း အစကမွ
မိေအးနွင့္၀င္းေမာ္ကုိရင္ထဲမွာျဖစ္ေပၚေနခဲ့တာဆုိ ေတာ့
ခုလုိလြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ၾကေတာ့ ကုိယ္စီကုိယ္စီျဖစ္ကုန္ၾကၿပီေလ။
ေပ်ာ္စရာေတြက ဆက္တိုက္ဆိုသလုိ ဆင့္ကာဆင့္ကာက်ီဆယ္မႈေတြနဲ႕
ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေလာကသဘာ၀က
အျမဲလုိလိုအေကာငး္နဲ႕အဆိုးဒြန္တြဲေနသည္ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အဆိုးၿပီးရင္
အေကာင္းလာခဲ့သလို အေကာင္းကစလာၿပီဆုိလွ်င္ျဖင့္ အဆုိးလာေတာ့မ်ာကုိ
ကၽြန္ေတာ္သတိမထားမိခဲ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္စလုိက္ေပ်ာ္လုိက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ခဲ့သည္။
ရုက္တရက္ ဘယ္လုိကေနဘယ္လုိျမင္သြားလဲမသိ
ပိေတာက္ပန္းေတြ၀ါထိန္ေနေအာင္ပြင့္ေနၿပီး လူ အမ်ားသား ခူးေနတာကုိ
ျမင္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ မနီးမေ၀းေသာေနရာမွာ သူ႕အလုိလုိေပါက္
ေနေသာအမ်ားပုိင္ပိေတာက္ပင္ကုိ သူမေတြ႕သြားျခင္းပင္။
“ဟာ….အကုိ ဟုိမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြခူး ေနၾကတာ ေရႊရည္ကုိလည္းခူးေပးေနာ္”
“ေရႊရည္က လည္းကြာ လမ္းေဘးႀကီးေလ”
“ဟုတ္သားပဲ ေရႊရည္ရယ္”
“ထြန္းေဇာ္၀ုိင္းေျပာေပးပါအုံး”
အေရးထဲမိေအးနဲ႕ ၀င္းေမာ္တုိ႕က မိန္းကေလးပီပီလုိခ်င္ ၾကျပန္ၿပီ။
“ငါတုိ႕ကေရႊရည္ဘက္ကပဲ ေထာက္ခံတယ္ လမ္းေဘးလဲဘာျဖစ္လဲသူမ်ားေတြေတာင္ ခူးေနတာ
ကားရပ္ၿပီးကူးလို႕ရတာပဲ”
“ကဲ…ကဲ…ဒါဆုိရင္လဲ နားၿပီးေတာ့ခူးၾကတာေပါ့”
ထြန္းေဇာ္တို႕ေအာင္ႏိုင္ တုိ႕လည္းဘာမွမတက္ႏိုင္ေတာ့ေပ
ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူလက္ေလ်ာ့သြားခဲ့ရၿပီ။ ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္တို႕ေခတၱ
နားၿပီးပိေတာက္ပင္ဆီခ်ီတက္ခဲ့ၾကၿပီေလ။ အမွန္ေတာ့ ပိေတာက္က
ဟုိဘက္ကားထိပ္မွာေလ ၾကားထဲမွာ ကားလမ္းေကြ႕တစ္ခုရွိေနသည္။
“ ဟိတ္ ေနၾကအုံး ကားလမး္ကုိေသခ်ာၾကည့္ကူးၾကေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူအေမျပာလုိက္ေသာ စကားတစ္ခုကုိအမွတ္ရၿပီး သတိေပးခဲ့မိသည္။
ထြန္းေဇာ္နဲ႕ ေအာင္သန္းက မိေအးနဲ႕ ၀င္းေမာ္ကုိခူးေပး ကၽြန္ေတာ္က
ႏြဲ႕ဆိုးမေလးေရႊရည္ကုိခူးေပးနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
ပုိ၍ေပ်ာ္ရႊင္ေနသူက ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူ ေရႊရည္ေလသူႏွစ္သက္ေသာ ပိေတာက္
ပန္းကုိရလို႕ထင္ပါရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနလိုက္တာ ကေလးသဖြယ္အမူအယာေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕တသုိက္အနားယူၿပီးကာ
ကားဆီကုိျပန္အကူးမွာ မထင္မွတ္တဲ့ျမင္ကြင္းက
ကၽြန္ေတာ္ကုိအမွတ္ရေစႏိုင္ခဲ့သည္။
“ဟာ…..ေရႊရည္ ကား………….”
အျဖစ္အပ်က္ကျမန္ဆန္လွပါဘိတခဏအတြင္းေျပာင္းလဲကာကၽြန္ေတာ္ကုိတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစႏိုင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလုံး မွင္သက္စြာေငးမိသား အလုိလိုျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ အ၀ါေရာင္ပိေတာင္ခတ္ေတြကတလြင့္လြင့္နဲ႕ေလထဲမွာပ်ံ႕၀ဲေနလို႕ေခတၱခဏ
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးၿငိမ္သက္ေနခဲ့သည္။
“ေဟ့……ဟုိမွာ ေကာင္မေလးတစ္ ေယာက္ ကားတုိက္သြားၿပီ”
ေအာ္လုိက္တဲ့ေဘးနားကအမတစ္ေယာက္ေၾကာင့္အားလုံးလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းတသုိက္လည္းခုမွသတိျပန္ရကာ
“ဟင္ ေရႊရည္..”
အားလုံး ၿပိဳင္တူလုိေအာ္မိကားလမ္းဆီသုိ႕ ေျပးသြားခဲ့သည္။
“ေရႊရည္….ေရႊရည္၊ ေရႊရည္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္။
ေရႊရည္အကုိေခၚေနတာကုိ ထူးအုံးေလ…
ေရႊရည္ အကုိယ့္ကုိမေနာက္ပါနဲ႕ကြာ၊ ထူးပါအုံး”
ဗေလာင္ဆူ ေနတဲ့ျဖစ္ရက္ေတြနဲ႕ ေသြးရူးေသြးတန္းေအာ္ေခၚေနမိသည္။
“ေဟ့…ထြန္းေဇာ္တို႕ ေအာင္ႏိုင္တုိ႕ ေခၚ ေပးၾကပါအုံးေလကြာ၊
မိေအး မိေမာ္နင္တုိ႕သူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာအုံးေလ”
“ေရႊရည္ဘာမွမျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား၊
အကိုယ့္ကုိေနာက္ေနတာပါေနာ္၊ ေရႊရည္…. ေရႊရည္”
ေဘးကပတ္၀န္းက်င္ကုိဂရုမစုိက္အားေတာ့ေဘးမွာပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ပိေတာက္ခက္ေတြကုိ
လုိက္ေကာက္ၿပီးကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူေရႊရည္လက္ထဲသုိ႕ထည့္ေပးေနမိသည္။
”ေရႊရည္….ဒီမွာ နင္ၾကိဳတ္တဲ့ ပိေတာက္ပန္းေတြေလ၊
အကုိေနာက္ထပ္ခူးေပအုံးမယ္ေနာ္၊
အကုိယ့္ကုိျပန္ေျပာပါအုံး၊
ယူအုံးမွာမဟုတ္လား၊
ေရႊရည္… ယူမယ္မဟုတ္လားဟင္”
ပတ္၀န္း က်င္တစ္ခုလုံး ဘယ္လုိေတြျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မသိ၊
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာမွ ေဆာက္တည္မရေတာ့ေပ။ မထင္မွတ္ပဲျဖစ္သြားခဲ့တဲ့
အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ကုိ
ရုိက္ခ်ိဳးသြားခဲ့ၿပီ၊ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြေပးသြားခဲ့ၿပီ၊ေမ့လို႕မရတဲ့ေန႕ရက္တစ္ခုကုိ
ေရးထိုးသြားခဲ့သည္။ တ၀ီ ၀ီျမည္ေနတဲ့ နာေရးကားေတြ၊
တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေျပာေနက်တဲ့ အသံဗလံေတြက ကၽြန္ေတာ္
နားဆီသုိ႕တခ်က္တခ်က္ၾကားရုံမွအပဘာမွမတက္ႏိုင္။မၾကာလုိက္ပါ
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ဆက္သြယ္မႈေတြေၾကာင့္ေရႊရည္မိဘေတြေရာက္လာခဲ့သည္။
အားလုံးဟာသူ႕တာ၀န္နဲ႕သူ အလုပ္လုပ္ေနၾကေပ မဲ့ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့
ငူငူႀကီးနဲ႕ အတိတ္ေမ့သူပမာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားျခင္းကုိ
ခံေနရသည္။ ဘာဆုိဘာမွသတိမထားမိေတာ့
သူတို႕လုပ္ေဆာင္ေနတာဟာကၽြန္ေတာ္အတြက္အသက္မပါေတာ့ေပ။
ဘယ္ကေနဘယ္လုိကားေပၚေရာက္လာတယ္ မသိေတာ့ အိမ္ေရာက္တဲ့ထိဒီ အတိုင္းပဲ
ငူငူႀကီးအျဖစ္နဲ႕သာ လုိက္ပါလာခဲ့ရသည္။ အရာအားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္
မယုံႏိုင္ စရာအျဖစ္အပ်က္ေတြအျဖစ္ အမွတ္ရေစခဲ့သည္။
အမ်ားျပည္သူလူႀကီးသူမေတြက ဒီ “တန္ခူးလ” ကုိအဖိုးတန္ဆုံးလ ၊နွစ္သစ္ရဲ႕
အစဦးဆုံးလျဖစ္ ေသာေၾကာင့္ က်က္သေရမဂၤလာႏွင့္ ျပည့္စုံၿပီး
“ေရႊရည္လူးတဲ့ေႏြတန္ခူး” လို႕တင္စားခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေဟာင္းကျပဳလုပ္မိၾကတဲ့
မေကာင္းေသာအညစ္အေၾကးေတြကုိ ကနဦးုဆံုးလျဖစ္တဲ့ ဒီ”တန္ခူးလ” မွာ
ေကာင္မႈ႕ကုသုိလ္ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ အညစ္အေၾကးေတြကုိ ေဆးေၾကာခဲ့ၾကသည္။
ခုလုိ လူႀကီးသူမ
ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာအျမတ္ႏိုးဆုံးလ၊က်က္သေရမဂၤလာႏွင့္ျပည့္စုံေသာလျဖစ္ေသာ
ဒီ“ေရႊရည္လူးတဲ့လတန္ခူး”ကုိအျမဲထာ၀ရရင္ထဲမွာ သိမ္းထားခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအမွတ္ရစရာ ေန႕ရက္တစ္ခု ေရးထိုးခဲ့ေသာ ဒီတခူးလကုိ
တင္စားမႈ႕ေတြနဲ႕ အၿမဲထာ၀စဥ္သိ္မ္းထားခဲ့သည္။ လူႀကီးသူမေတြက
ေကာင္းျခင္းမဂၤလာနဲ႕ျပည့္စုံလို႕ ဒီ “တန္ခူးလ” ကုိ “
ေရႊရည္လူးတဲ့ေႏြတန္ခူး” လို႕တင္စားခဲ့ၾကသလုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူ ေရႊရည္ လူးလည္းဆန္ခတ္ ျဖစ္လဲ့ရေသာ ဒီ “ တန္ခူးလ” ကုိ
“ေရႊရည္လူးတဲ့ ေႏြတန္ခူး” လုိ႕ တင္စားခ့ဲခ်င္ပါေသးတယ္။
“ေဟ့ေကာင္ …..ေအာင္သန္း မင္းမျပန္ေသးဘူးေပါ့၊
ငါမင္းျပန္သြားၿပီထင္ေနတာ၊
ဘာလဲမင္းပိေတာက္ပင္ကုိၾကည့္ၿပီးေရႊရည္ကုိသတိရေနတာလား။”
“ေအးေပါ့ကြာ….မင္းတုိ႕အျဖစ္ကလည္းမထင္မွတ္စရာပါ။
သတိရတာေတာ့ရေပါ့ကြာျဖစ္ၿပီးသားကျဖစ္သြားခဲ့ၿပီေရွ႕ဆက္ရမဲ့မင္းဘ၀အတြက္
အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ႕ သူငယ္ခ်င္း။”
“ လာ…လာ ငါတုိ႕ျပန္ရေအာင္၊
ငါမင္းျပန္သြားၿပီထင္လို႕ႀကီးေဒၚတုိ႕အိမ္မွာေလရုိက္ေနတာ”
“ေအးကြာ … ငါလည္း ေရႊရည္ကုိသတိရၿပီး ေတြးရင္းေတြးရင္း မင္းကုိ ေမ့ေနတာေလ”
“ေကာင္းကြာ”
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အေတြးကုိယ္စီနဲက အိမ္ဘက္သုိ႕သုတ္ေခ်တင္ခဲ့သည္။
ထြန္းေဇာ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘာေတြေတြးၿပီး ဘာအေၾကာင္းအရာျဖစ္ေနမယ္ဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာေတာ့
ဒီတခူးလေရာက္တုိင္း၊ပိေတာက္ပန္းကုိျမင္တုိင္း
“ေရႊရည္လူးတဲ့ေႏြတန္ခူး” ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္ရေနမည္ဆုိတာ……..။

ဇြဲမာန္(အင္း၀)