ကာရန္မဲ့အလြမ္း

မ ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ အရမ္းခ်စ္တယ္ မရယ္။ မ ရဲ႕ ယဥ္ေက်းေသာအမူအယာေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ကို တမ္းတေစခဲ့တာလား မရယ္။ မ ရဲ႕ေနပံုထုုိင္ပုံက
ေအးတိေအးစက္ေနတတ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာေပါ့။ အဲဒီလုိ ေနတတ္တဲ့ မ
ရဲ႕ အက်င့္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ ေနမိတယ္။ တခါတခါ  မ ေျပာလုိက္တဲ့
စကားသံက ခ်ဳိသာလုိက္တာဗ်ာ။ မလုိအပ္ပဲ မ မေျပာဘူး ဆိုတာကို
ကၽြန္ေတာ္သိထားတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက  မ  အေၾကာင္းကို မသိေတာ့ ေျပာၾကတာေပါ့  မ က
မာနႀကီးတစ္ခြဲ သားနဲ႔ဆိုတာမ်ဳိး၊ ေရခဲတုံးကေတာင္
အရႈံးေပးရမယ္ဆိုတာမ်ဳိးေတြေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ မ ကို

ခ်ီးက်ဴးတာလည္း ရွိေသးတယ္ မ ကုိၾကည့္လုိက္တုိင္း
တစ္ခုခုခံစားမိသလုိရွိတယ္လုိ႔လည္း ေျပာၾကေသးတယ္။ ဒါေတြက မ ရဲ႕အေၾကာင္းကို
သူတုိ႔မသိၾကေသးလုိ႔ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ေလ။
တကယ္ေတာ့  မ က မာနႀကီးတာမဟုတ္ပါဘူး ဣေျႏၵရွိတာပါ။ မ ရဲ႕ ႀကီးမားေသာဣေျႏၵက
မ ကုိလႊမ္းမုိးခဲ့တာပါ။ အဲဒီဣေျႏၵေၾကာင့္လည္း မ ရဲ႕ လွေတြတုိးေစခဲ့တာေလ။
မ ရဲ႕အလွအပေတြကုိ တိုးေစခဲ့တာေလ မ ရဲ႕အလွကုိ ေငးေမာၿပီး ရူးသြပ္ခဲ့ရတာေတြ
ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲမွာ အၿမဲလုိ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့တယ္။ အကယ္၍သာ မ
ႏွင့္သိခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ မ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္
မႏွင့္ေမာင္အျဖစ္ရခဲ့မယ္ဆုိရင္ ……ဆုိရင္ ……..ဆိုတဲ့အိပ္မက္အေတြးေတြ
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိခဲ့တယ္မရယ္။
11 – 5 – 12 ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ုလို႔
ကၽြန္ေတာ့္ဒုိင္ယာယီစာအုပ္ေလးမွာ ေရးခဲ့မိတယ္။ အဲဒီေန႔က မ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ
အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တဲ့ေန႔ေလ။ မ ကေတာ့ မွတ္မိေသး လားမသိဘူး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ေမ့လုိ႔မရတဲ့ေန႔ေလးပါ။ တခါတေလ အမွတ္တမဲ့ဆုိေပမယ့္ အမွတ္
တရျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ တကယ္မွန္တာပဲ မရယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေန႔က အဲဒီေနရာေလးမွာ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္ဆိုတာ မထင္ထားဘူးေလ
အဲဒါထက္ မ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေျပာလိမ့္မယ္လုိ႔ (လုံးဝ) မထင္ထားတာပဲ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ “လြမ္းေ၀ေ၀’’ စာအုပ္ဆုိင္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ
ေရာက္ေနတဲ့ဆိုင္ ေလ။ မ က ဘယ္က ဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲေတာ့ မသိဘူး
ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ထဲ၀င္လာေတာ့ မ ကုိေတြ႔တာပဲ။ မ ကို ကၽြန္ေတာ္
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ျခင္းရင္ေတြခုန္လုိက္တာ ေျပာျပဖြယ္မရွိေတာ့ဘူး မ ရယ္…။
ရုတ္တရက္ မ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္သြားတာေပါ့။
ဒါေၾကာင့္လည္း  မ ေခၚဆို ေခၚျခင္းကၽြန္ေတာ္ စကားျပန္မေျပာမိတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေခၚတာလုိ႔ေတာင္ မထင္   ဘူးေလ။ မ    ေခၚလုိက္တဲ့ စကားကလည္း ….
“ဟိတ္” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လူကုိမ်ားေခၚတာလားဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္မိတယ္ေလ။ ေနာက္မွ
“မင္းကုိေခၚတာ’’ လုိ႔ေျပာလုိက္မွ  (ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ့)
လုိ႔ကၽြန္ေတာ္ထူးတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က စၿပီး မ
ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိတယ္ေလ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္
ေယာက္ မိတ္ဆက္ေတာ့လည္း မ ကအရက္မိတ္ဆက္တယ္ေနာ္…
“နာမည္ဘယ္လုိေခၚလဲဟင္ – ဒို႔နာမည္က ယြန္း၀တီႏြယ္ပါ”
ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့ မ ရဲ႕အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ အစကတည္းက သိထားတယ္ေလ။ မ က
ေအးေအးေနတတ္သူ၊ အမ်ားသူငါ ခ်စ္ခင္ခံရဆုံးသူ ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဣေျႏၵကုိ
ေစာင့္ထိန္းၿပီးေနသူ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ အေလးစားဆုံး ခ်စ္ခင္၍
ေလးစားခ်စ္ခင္ခံရသူ စတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ မ ဆီမွာ ရွိေနတယ္ဆုိတာ
ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ …ကၽြန္ေတာ္ မ အေၾကာင္းေတြ မသိထားသလုိ မ
ကုိျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ထြန္းလင္းေဇာ္လုိ႔ေခၚပါတယ္၊
ခုလုိခင္မင္ခြင့္ရတာ ေက်းဇူးပါပဲ၊ ေနာက္လည္းေတြ႔ရင္ေခၚပါေနာ္”
“ဒါနဲ႔…. ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ကုိ ယြန္း ေတြ႔ဖူးသလားလုိ႔၊
ဘယ္မွာေတြ႔ဖူးထားတာလည္းမသိဘူး”
ဘယ္မွတ္မိမွာလည္းမရယ္… ကၽြန္ေတာ္ကသာ မကို သတိထားၿပီးၾကည့္ေနလုိ႔သာသိတာပါ။
ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြေပါမ်ားတဲ့ တကၠသုိလ္နယ္ေျမႀကီးထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္လုိ
အညၾတ သမားကုိ မ ဘယ္သတိထားပါ့မလဲ။
“ဟုတ္ကဲ့…ကၽြန္ေတာ္ E  - majour ကပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ မယြန္း၀တီကုိ သိပါတယ္”
“ေၾသာ္…ဟုတ္လား၊ ယြန္းကသတိမထားမိဘူး၊ ခုေတာင္ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ကုိ
ဘယ္မွာေတြ႔ဖူး တာပါလိမ့္ဆုိၿပီး စဥ္းစားရတာ၊ စဥ္းစားမရတာနဲ႔
ႏႈတ္ဆက္လုိက္တာ”
“ဒါဆုိ…ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတာေပါ့ေနာ္”
“ဟင္…ဘာလုိ႔လဲ”
“ဟုတ္တယ္ေလ…မယြန္း၀တီႏြယ္ စဥ္းစားလုိ႔ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခၚဘူးေလ၊
အဲဒါဆို ဒီလုိ ခင္မင္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ေၾသာ္…ဒါနဲ႔ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္က ဒီဆိုင္မွာ အၿမဲတမ္းလာျဖစ္လား”
“အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မၾကာမၾကာေတာ့ လာျဖစ္ပါတယ္၊ မယြန္း၀တီႏြယ္က ေရာ”
“ယြန္းလည္းအတူတူပဲ အၿမဲတမ္းမလာျဖစ္ဘူး၊ ပ်င္းတဲ့အခါမွသာ လာျဖစ္တာပါ၊
ေမာင္ထြန္းလင္း ေဇာ္က စာဖတ္တာ ၀ါသနာပါတယ္ထင္တယ္”
“ဟုတ္ကဲ့…၀ါသနာပါတယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္းေနတာ
မ်ားတယ္ေလ၊ အဲဒါေၾကာင့္ပ်င္းရင္စာဖတ္တယ္၊ စာေရးတယ္၊ ဒါကကၽြန္ေတာ့္
အလုပ္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနပါၿပီ”
“ယြန္းလည္း၀ါသနာပါတယ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပ်င္းတဲ့အခါ အၾကည္ေတာ္၀တၳဳေတြ၊
ဟာသ ဝတၳဳေတြငွားဖတ္တာေလ၊ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္လုိေတာ့ စာမေရးတတ္ဘူး၊
စာပဲဖတ္တတ္တာပါ ”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးတတ္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ကုိယ့္ခံစားခ်က္ကုိ
ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္း မရွိတာနဲ႔ ခံစားခ်က္ကုိ
ရင္ဖြင့္တဲ့သေဘာအေနနဲ႕ေရးျဖစ္တာပါ”
“ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးတာေကာင္းပါတယ္၊ ယြန္းကေတာ့အားေပးပါတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ခုလုိအားေပးစကားၾကားရတာ၊ ၀မ္းသာလွပါတယ္ဗ်ာ၊
မယြန္း၀တီႏြယ္ကုိလညး္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္”
“အာ…ရပါတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္…မယြန္း၀တီႏြယ္ကုိ လမ္းမွာေတြ႔ရင္ေခၚလုိ႔ရလားဟင္”
“အာ…ရပါတယ္၊ ယြန္းက ခင္တတ္ပါတယ္၊ ေတြ႕ရင္ေခၚေနာ္…တခါတေလယြန္းက
ပတ္၀န္းက်င္ ကုိ သိပ္သတိမထားမိဘူး…အဲဒီအခါ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ကို
ျမင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလုိအခါမ်ဳိးဆုိ ယြန္းကုိ ခြင့္လႊြတ္ေပးေနာ္….”
“ဟုတ္ကဲ့…ရပါတယ္ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရင္ ႏႈတ္ဆက္မယ္ေလ”
“ဟုတ္…ေခၚပါ”
“ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္…အဲဒီေန႔က
ေပ်ာ္လုိက္ပုံျဖစ္ျခင္း စာအုပ္ဆိုင္က ျပန္ေတာ့
အေတြးပါတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ပုံေဖာ္ခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ စကားေျပာခြင့္ရခဲ့တယ္။ မ ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
အတူတူစကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္  မ
ႏွင့္အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ တိုင္း ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ မ ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကုိ
ကၽြန္ေတာ္ ခုိးခုိးၿပီးၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ မ ရဲ႕ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာက
ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းၿပီး ေအးျမျခင္းေတြကို ပုံေဖာ္ေနတယ္ေလ။
ဒီလုိ မ ရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကုိ ၾကည့္ရတာကို က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
ရင္ဖုိစရာတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ေၾသာ္…  မ ရယ္…ဘာလုိ႔မ်ားတည္ၿငိမ္ရတာလဲဟင္။
ကၽြန္ေတာ္ မ ကို ေသခ်ာၾကည့္ေလ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေအးျမေလျဖစ္ေနခဲ့တယ္ မ
ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ ခုိးခုိးၿပီးၾကည့္ခ့ဲမိတာကုိ မ
မသိခဲ့ေလတာလား…ဒါမွမဟုတ္၊ သိလွ်က္နဲ႔ တမင္မသိက်ဳိးျပဳခဲ့ေလတာလား မ ရယ္… ။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ က လမင္းႀကီးပါ။ တခါတခါေျပာလုိက္တဲ့ မ ရဲ႕စကားေတြက
ကၽြန္ေတာ္ကို အိပ္မက္ေတြ မက္ေစခဲ့တယ္ေလ။
မ ကတည္ၿငိမ္တယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ေပမယ့္၊
အဲဒီေလာက္ထိတည္ၿငိမ္ေနလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မိဘူး….မ ရယ္…။ တခါတခါမွာ မ ကုိ
အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေခၚခ်င္ေနမိတယ္…။ ဒါေပမယ့္ ေခၚလုိ႔မျဖစ္ဘူးဆုိတာ သိေလေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်ဳပ္တည္းမႈေတြနဲ႔ အဆုံးသတ္ခဲ့ရ တယ္ေလ။ တခါတခါ
ခ်ဳပ္တည္းမႈေတြလြန္ကဲၿပီး မညီညာတဲ့စကားလုံးေတြထြက္ခဲ့မိတဲ့ အခါ မ ကုိ
ကၽြန္ေတာ္အားနာလုိက္တာဗ်ာ။ မ ေပးတဲ့ အခြင့္အေရးကို
ကၽြန္ေတာ္အလြဲသုံးစားလုပ္မိမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္ေနမိတယ္။ တခါက
မထင္မွတ္ပဲ ေျပာထြက္သြားေသာ စကားတစ္ခုမကုိ ေျပာလုိက္မိတာ ကၽြန္ေတာ္
အေတာ္ေလးေၾကာက္သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ က နားလည္မိတယ္ ထင္ပါရဲ႕
ေဖာ္ေရႊမႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္လုိက္တာေလ။
ကၽြန္ေတာ္သိတာေပါ့ “ မ ကတည္ၿငိမ္တယ္ေနာ္…”လုိ႔ မထင္မွတ္ပဲ
ေျပာထြက္ခဲ့တာကို မက “တကယ္တည္ၿငိမ္လုိ႔လား” တဲ့ ေၾသာ္… မရယ္… ကၽြန္ေတာ္ မ
ကုိ ေျပာခ်င္တာေပါ့ မ က တကယ္တည္ၿငိမ္ပါတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေပါ့…။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာျဖစ္ခဲ့သလုိ မ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဆက္မေမးေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ အတူတူစကားေတြ ေျပာၾက၊
အတူတူလမ္းေတြေလွ်ာက္ၾကနဲ႔ မေမ့ႏုိင္စရာပုံရိပ္ေတြ ေရးခဲ့ၾကတယ္ေလ။ တစ
တစနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ ရင္းႏွီးမႈေတြက သံေယာဇဥ္အမွ်င္တန္းေလး အျဖစ္
အျမစ္တြယ္စျပဳလာခဲ့ၿပီ။
မ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကုိ လာေခၚသလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မ ကို သြားေခၚျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္လုပ္ေနၾက အလုပ္တစ္ခုက
အင္းလွ်ားကန္ေဘာင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး ခုံတန္းလွ်ားေလးေပၚမွာ
စကားေတြေျပျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ တစ္ခါတစ္ခါ ေ၀့တက္လာတဲ့ အင္းလ်ားကန္ရဲ႕
ေရမ်က္ႏွာျပင္ဆီက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မ ႏွစ္သက္ခဲ့ၾကသည္။ ေအး ျမျခင္းက လူရဲ႕
ႏွလုံးသားကုိ ၿငိမး္ေစခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား…။  ဒီလုိပါပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ
ေအးျမျခင္းကုိ လုိလားလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ မနီးမေ၀းေသာ
ခုံတန္းလွ်ားေလးေတြေပၚမွာလည္း ကုိယ္စီ ကုိယ္စီထုိင္ေနၾကေလရဲ႕၊ တကယ္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ မ ဆုိတဲ့ နာမ္စားတစ္ခုသုံးဖုိ႔အတြက္ ခြန္အား ေတြေမြးရတာ
အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ… ႀကဳိးစားတုိင္းလည္း မေအာင္ျမင္ခဲ့သလုိ
ေအာင္ျမင္ဖုိ႔လမ္းစ ေတြ႔ တိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေျပာခဲ့ပါဘူး…။
ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ မ ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ပါ…။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မ
အထင္မွားသြားမွာ စိုးရိမ္မိတယ္ေလ။
ဒီလုိစုိးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မ ကိုမေျပာျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ မေျပာျဖစ္ ခဲ့ေပမယ့္ ရင္တြင္းမွာ သံေယာဇဥ္အမွ်င္ေတြက
တစ္ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ႀကီးမားလာခဲ့သည္။ ေၾသာ္…မရယ္၊ မ နဲ႕အတူ
စကားေတြထုိင္ေျပာခဲ့တာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုသတိရေစခဲ့တယ္။ လြမ္း ေစခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မ နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ
ေမ့ေလွ်ာ့ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ စိ္တ္ေတြမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြနဲ႔လုံးေထြးေနတယ္ေလ…။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ
နားလည္ျခင္းနိယာ မေတြေအာက္မွာ ခ်စ္သူေတြဘ၀ေရာက္ခ်င္းမလွေရာက္ခဲ့သည္။
တစတစတုိးပြားလာတဲ့ သံေယာ ဇဥ္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မကုိ ပုိလြမ္းစရာေတြ
ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ မထင္ရင္မထင္သလုိ ဆုံးမ သြန္သင္ျပတတ္တဲ့ မ
ရဲ႕ခ်စ္စရာပုံရိပ္ကေလးေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုိေပ်ာ္ေစခဲ့တယ္။
ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ေႏွာက္ယွက္မႈေအာက္မွာ မရ႕ဲဣေၿႏၵက
တလြင့္လြင့္ပ်ံ႕လြင့္ေနခဲ့တယ္။ မရဲ႕ဣေျႏၵ ႀကီးမားမႈေၾကာင့္လား၊
ခ်စ္စရာပုံရိပ္ေၾကာင့္လားမသိ မ ကုိခ်ဥ္းကပ္သူေတြေပါမ်ားခဲ့လည္း။ ဒါေပ
မယ့္ မ ကႀကဳံေတြ႔လာတဲ့အႏၱရာယ္ေတြကို ကိုယ္တုိင္ေအးေဆးစြာ ေျဖရွင္းမယ္တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေဘးကေနၾကည့္ၿပီးရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ မ ရဲ႕စကားကုိ
နားေထာင္ခဲ့သည္။ ေၾသာ္…မရယ္။ မရဲ႕ေစတနာ ေမတၱာေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို
လႊမ္းမိုးေနမွန္း မ မသိေရာေနသလား။ ဒီလုိနဲ႔… တရက္ တရက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ
ခ်စ္စရာသံေယာဇဥ္အိမ္ကေလးတည္ေဆာက္ရင္း တကၠသုိလ္နယ္ေျမက ေန ထြက္ဖုိ႔
အခ်ိန္ေတြ ေစာင့္စားလာခဲ့သည္။
ကံၾကမၼာဆုိတာခ်ည္းက တခါတေလ ဆန္းၾကယ္မႈေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ေလသလားလုိ႔
ေအာက္ေမ့မိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္နားလည္ျခင္းေတြနဲ႔
ဘ၀တစ္ခု ကုိ တည္ေဆာက္ဖုိ႔တုိင္ပင္ထားေလကာမွ မျမင္ရတဲ့ ကံၾကမၼာက
၀င္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ခဲ့ေလၿပီ ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ တန္ဘုိးထားခဲ့သလုိ မ
ကလည္းကၽြန္ေတာ့္ကုိ တန္ဘုိးထားခဲ့သည္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတာခ်ဥ္းပဲဆုိတဲ့ ေလာကနိယာမအလုိအရ
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ တကၠသုိလ္နယ္ေျမႀကီမွထြက္ခြါဖုိ႔
အလြမ္းမ်က္ရည္ေတြနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကိုယ့္႒ာနီ
ကိုယ့္ရပ္ျပန္ရတာဆုိေပမယ့္ အဆက္အသြယ္မျပတ္ဖုိ႔
ကုိယ့္ေနရာအသီးသီးရဲ႕လိပ္စာေလးေတြ လဲလွယ္ခဲ့ၾကသည္။
“မ ဖုန္းဆက္ေနာ္…”
“အင္းပါ…ေမာင္လည္းဆက္ရမယ္ေနာ္”
“ဆက္မွာပါ…ေၾသာ္…မ…ေမာင္နဲ႔မေတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ကေလးေတြမွာ
ေမာင့္အတြက္စာေတြေရးထား ေပးေနာ္…ေရာ့…ဒါက မေရးဖုိ႔ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလး၊
အဲဒီထဲမွာ ေမာင့္ဓာတ္ပုံလည္းပါတယ္ေနာ္…၊ မအတြက္ အလြမ္းေျပေပါ့…”
“အင္းပါ.. ေမာင္လည္း မအတြက္ ေရးထားေလ”
“ဟုတ္…မ”
ဒီလုိနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နားလည္မႈေတြ ယူရင္း ေခတၱခဏလမ္းခြဲခဲ့ၾကတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ လူခ်င္း သာေ၀းကြာရေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းက အၿမဲလုိလုိ
ဆက္သြယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ မကကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္း ဆက္သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မ
ဆီကို ဖုန္းဆက္ခဲ့သည္။ ဒီလုိ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ နားလည္မႈေတြနဲ႔
အဆက္အသြယ္ျပဳၾကရင္း တစ္လ ဆိုတဲ့အခ်ိန္တစ္ခုကုိေက်ာ္လြန္လာခဲ့သည္။
စိ္တ္ကုိ အခ်ိန္ကပဲကုစားခဲ့ေလသလားေတာ့မသိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ
အရင္လုိေတာ့မဟုတ္ၾကေတာ့ေပ မလည္း အရင္လုိဖုန္းမဆက္ေတာ့သလုိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
မဆီကုိ အထူးတလည္ဖုန္းမဆက္ ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဘ၀ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ ကုိယ္စီကုိယ္စီ
အလုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနခဲ့ၾကသည္။
တခါတေလမထင္မွတ္စရာေတြက ထၿပီးျဖစ္တတ္သည္မဟုတ္ပါလား၊ ခုလည္းမထင္မွတ္ပဲ
ယုံႏုိင္ စရာမရွိေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာက္စိတ္ေတြ၊
လြမး္စိ္တ္ေတြယူႀကဴံးမရ စိတ္ေတြဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့သည္။
“ဟလုိ…ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္နဲ႔ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့…ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ပါခင္ဗ်ာ၊ ဘယ္သူမ်ားလည္းမသိဘူး
ေျပာစရာရွိတာ ေျပာႏုိင္ပါတယ္”
“ေၾသာ္…ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္၊ အန္တီက ယြန္း၀တီႏြယ္ရဲ႕အေမပါ”
“ဟာ…ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ ေျပာပါအန္တီ၊ ဘာေျပာစရာရွိလုိ႔လဲခင္ဗ်ာ၊
မႏွင့္သက္ဆိုင္လုိ႔လား အန္တီ”
“မဆုိတာက”
“ေၾသာ္…မဆိုတာက မယြန္း၀တီႏြယ္ကုိေျပာတာပါ အန္တီ၊ ကၽြန္ေတာ္
မယြန္း၀တီႏြယ္ကုိ တကယ္ခ်စ္တာပါအန္တီ၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ခဲြဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္…”
“ခဏေနပါအုန္း…ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္…အန္တီေျပာအုံးမယ္”
“ဟုတ္…ေျပာပါအန္တီ”
“ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္တုိ႔အေၾကာင္းကုိ အန္တီ့သမီးေလးေျပာျပထားလုိ႔
သိထားသေလာက္ သိၿပီး ပါၿပီ၊ အဲဒီအတြက္လည္း အန္တီနားလည္ပါတယ္၊
ခုေျပာမယ့္ဟာက သမီးေလးကိစၥဆုိေပမယ့္၊ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္
ထင္သလိုမဟုတ္ဘူးကြဲ႕”
ေခတၱခဏစကားျပတ္ေတာက္သြားသည္။ အန္တီေမာသြားတာပဲဆိုၿပီး
ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့မိသည္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔အန္တီဆီက စကားထြက္မလာေတာ့္ေပ
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကုိယ့္ေဇာနဲ႔မုိ႔ရူးသြပ္ရမည့္ အေၾကာင္းကုိ
ကၽြန္ေတာ္မေတြးျဖစ္ဘူးေလ။ အန္တီဆီမွစကားထြက္ေပၚလာမွ ကၽြန္ေတာ္ပူပင္ရ
မွန္းသိခဲ့ရသည္။
“အဲဒါ..အခုသမီးကေလး ေနမေကာင္းဘူးေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္….ခုသမီးေလးက
ေမာင္ထြန္းလင္း ေဇာ္ဆီဖုန္းဆက္ေပးပါဆုိလုိ႔ အန္တီဆက္လုိက္တာပါ။
ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ လာေစခ်င္တယ္ကြယ္”
“ဟုတ္ကဲ့အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္လာခဲ့ပါ့မယ္…မကုိလည္း
ကၽြန္ေတာ္္လာခဲ့မယ္လုိ႔ေျပာထား ေပးေနာ္”
“ေအးပါကြယ္…ေျပာထားေပးပါ့မယ္”
ရႈိက္သံပါတဲ့စကားသံေတြနဲ႔အန္တီဖုန္းခ်သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြလည္း
ဂေယာက္ဂယက္ ရုိက္ခတ္ေနခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမရ…ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆုံး မ ရွိရာကုိ သြားဖုိ႔ပဲ
စိတ္ေစာေနခဲ့သည္ အရာရာစိတ္ခံစားရာတိုင္းမျဖစ္သလုိ ျဖစ္တုိင္းလည္း
စိတ္မပါေတာ့  ေပ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြေလးလံထုိင္းမႈိင္းၿပီး မ
ရွိရာၿမဳိ႔ေလးဆီသိုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္ တကယ္ေတာ့အရာအားလုံးက
ေနာက္က်ေနခဲ့ၿပီဆိုတာ မ နဲ႔ေတြ႔မွကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရသည္။  မ
ရဲ႕မိသားစုအားလုံးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မျမင္ဖူးေပမယ့္ မ ရဲ႕အေမနဲ႔ညီမေလးက
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ဖူး ေတြ႔ဖူးစကားေျပာဖူးသူျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္းမိတ္ဆက္ေပးသည္။ ႀကဳိဆို ၾကသည္။
“ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္နားပါအုန္းကြယ္”
“အန္တီ မ အေျခေနဘယ္လုိရွိလဲဟင္”
အားလုံးက ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို မေျဖပဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္သာ ထြက္ခြာသြားၾကသည္
အားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ လြမ္းစရာမ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ၾကည့္ေနၾကသည္။

ု"အန္တီ မေနေကာင္းလားဟင္၊ မ အခုဘယ္မွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ ေတြ႔ခ်င္တယ္”
“ခဏနားပါအုန္း ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ သမီးေလးကို ေတြ႔ရမွာပါ”
“ရပါတယ္အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ မေမာပါဘူး၊ မ ရွိရာကို သာေျပာပါဗ်ာေနာ္…”
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စကားအဆုံးမွာေတာ့ မရဲ႕ညီေလးက ငိုုပြဲခ်ေလၿပီ….
“အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လားအမရယ္…. အမသိပ္ေတြ႔ခ်င္တဲ့၊ အမသိပ္ခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ႔
ေမာင္ အခုေရာက္လာၿပီေလ၊ အမလာၿပီး ဆီးႀကဳိလွည့္ေလ၊ စကားေျပာလွည့္ေလ။”
“ဟင္…မ …မ….ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးေနာ္အန္တီ”
“မ………မ…….ဘယ္မွာလဲအန္တီ မ…..ဘယ္မွာလဲလုိ႔”
“မင္း……မင္း…..မ…..အခန္းထဲမွာရွိပါတယ္ကြယ္သြားလုိက္ပါ”
“မျဖစ္နုိင္ဘူး…အဲဒါ မ မဟုတ္ဘူး၊ မ အိပ္ေနတာလားဟင္၊ မ အိပ္ေနတာပါေနာ္  မ
ေမာင့္ကို ေျပာအုန္းေလ မ ေမာင့္ကို ေနာက္ေနတာမဟုတ္လား၊ မ မေသဘူး မ
အိပ္ေနတာ၊ မ ေမာင့္ကို စိတ္ဆိုးၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာပါ…။  မ
ေမာင္ေမးတာ ေျဖအုန္းေလ မ……….. မ…ေမာင့္ကို ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆို ၊ ေမာင္လာၿပီေလ
မ….၊ ေမာင့္ကုိ ခဲြမသြားပါဘူးဆို မ……..မ……
ကၽြန္ေတာ့္ကုိဘာလုိ္႔ခြဲသြားရတာလဲ မ ရယ္၊ မ နဲ႔ကၽြန္ေတာ္
ကတိေတြထားခဲ့ၾကတယ္ေလ၊ မနဲ႔ေမာင္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ အနာဂတ္ကို
တူတူေက်ာ္ျဖတ္မယ္ဆို မ ေျပာအုံးေလ၊ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း
ဘာလုိ႔ထားသြားခဲ့တာလဲ”

 “ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ စိတ္ထိန္းပါအုန္းကြယ္၊ တကယ္ေတာ့ သမီးေလးက
ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ ကုိ အရမး္ခ်စ္္တာကြယ့္ သမီးေလးမဆုံးခင္ေလးမွာ
မင္းဆီကုိ ဖုန္းဆက္ေပးပါဆိုလုိ႔ အန္တီဖုန္း ဆက္လုိက္တာပါ။
မင္းနဲ႔အန္တီဖုန္းေျပာေနတာကို အားလုံးၾကားသြားပါတယ္ အန္တီဖုန္းခ်တယ္
ဆုိရင္ပဲ မင္းရဲ႕ မ အားလုံးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားခဲ့တာပါ၊
ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္ သမီးက ေလးကုိ ခ်စ္သလုိ အန္တီတို႔လညး္
သမီးကေလးကိုခ်စ္ပါတယ္ အန္တီတို႔မွာ ဒီသမီးေလးကိုပဲ အားကုိးရတာပါ
မထင္မွတ္ပဲ ျဖစ္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ အန္တီတို႔လည္း ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး ရုတ္
တရက္ သမီးေလးရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္တယ္ ေအာင့္တယ္ဆုိၿပီး ခဏခဏဖ်ားေနတာနဲ႔
ေဆးခန္း ျပလုိက္ေတာ့ သမီးေလးမွာ ႏွလုံးေရာဂါ စြဲကပ္ေနတာသိခဲ့ရတယ္”
“ဟင္….မ မွာ ႏွလုံးေရာဂါရွိတယ္…….ဟုတ္လားအန္တီ”
“ဟုတ္ပါတယ္ကြယ္ ေရာဂါက လြန္ေတာင္လြန္ေနၿပီ အန္တီတို႔သိတာ
ေနာက္က်ခဲ့တယ္….ေရာဂါ ရွိတာကို သမီးေလးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပဲ
တစ္ေယာက္ထဲက်ိတ္ခံစားေနေတာ့ ပုိဆုိးတာေပါ ့”
“ေဩာ္ …..မရယ္ ဘာလုိ႔မ်ား ေမာင့္ကုိ မေျပာတာလဲ…၊ မ ရယ္ မ ျဖစ္ေနတာေတြ
ေမာင့္ကုိ ေျပာ လုိ႔ရရဲ႕သားနဲ႔ မ်ဳိသိပ္ထားခဲ့တယ္”

“ၷေဩာ္…ေမာင္ထြန္းလင္းေဇာ္၊ သမီးေလး မဆုံးခင္က ပစၥည္းတစ္ခုေပးခဲ့တယ္၊
ေမာင္ထြန္းလင္း ေဇာ္လာရင္ ေပးလုိက္ပါတဲ့၊ အဲဒါ အန္တီသိမ္းထားတယ္
ေရာ့ေမာင္ထြန္းေဇာ္”
“ဟင္…ဒါ…ဒါ…..မ ကိုကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေလးပဲ”
------------------------------------------------------------------------

ေမာင္……ေမာင့္ကုိ အရမ္းလြမ္းတာပဲ ေမာင္ရယ္… ေမာင့္ဆီက
ႏြဲ႔ဆိုးဆိုးစကားသံေလးေတြ မ ၾကားခ်င္ေနမိတယ္ ေမာင္ရယ္ ၊ ေမာင္
အခုဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဟင္ မ ကို သတိရေနလား၊ မ က ေမာင့္ကုိ တမ္းတေနတာပါ။
ေမာင္နဲ႔မေတြ႔ရတဲ့ရက္ေတြမွာ မ က်ိတ္ၿပီးငုိေကၽြးရတဲ့ ရက္ေပါင္း
မနည္းခဲ့ပါဘူးေမာင္ရယ္။ ေမာင္ မ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္ေလးဖတ္ေနခ်ိန္မွာ မ
အေ၀းကုိ ေရာက္ေန ေလာက္ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ေမာင္ရယ္… မ ေမာင့္ကုိ
အရမ္းခ်စ္တယ္။ ေမာင္ဟာ မရဲ႕ဘ၀ပါ ေမာင္ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးအတြက္ မ
အေဖာ္အျဖစ္မလုိက္ႏုိင္ေတာ့တာ ခြင့္လႊတ္ပါေနာ္။ ေမာင္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္
ဘ၀ေရွ႕ေရးကို  ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားပါလုိ႔ မ ေတာင္းဆုိပါရေစ မ ကုိ
တကယ္ခ်စ္တယ္ဆုိရင္ မ မေျပာတာေတြကုိ အေလးအနက္ထားေပးပါေနာ္။ ေမာင့္ကုိ
အရမး္ခ်စ္ တယ္ေမာင္ …မ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ေမာင့္အတြက္
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးခဲ့မယ္ေနာ္….။

------------------------------------------

(ကံၾကမၼာရယ္ရက္စက္ေလေတာ့)
……………………………………..
ကံၾကမၼာရယ္  ရက္စက္ေလေတာ့
အဆုံးသတ္မွာ မလြမ္းလုိဘူး
ခ်စ္တတ္တာ သဘာ၀မုိ႕
အခ်စ္ငွက္သာ ျဖစ္ခြင့္ရွိရင္
မင္းဆီကိုသာ ဦးဆုံးျပန္ေစခ်င္ပါတယ္…
ခ်စ္သူ…
အတိတ္က မႏုိးခင္မွာ
အနာဂတ္က နာက်ည္းေစခဲ့ၿပီ
အႏုိင္နဲ႔အဆုံးသတ္ရမယ့္ပြဲမွာ
အခ်ိန္ပုိတဒဂၤေလးနဲ႔
အရႈံးနဲ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရၿပီေပါ့။
ခ်စ္သူ….
ရက္စက္လုိက္တာ ကံၾကမၼာရယ္လုိ႔
ညည္းဆုိခြင့္မရခင္ဆဲဆဲမွာ
ပဲ့ထြက္လာတဲ့ႏွလုံးသား
အစိပ္အပုိင္းေလးတစ္ခုက
မ ကုိ၀င္တုိက္ရင္း
သြားႏွင့္ၿပီ…..ေမာင္……။ ။

မကို ခြင့္လႊတ္ပါေမာင္၊ ေမာင့္ကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။
ေမာင့္ကုိ ခ်စ္တဲ့
“မ”
“မ….ရက္စက္လုိက္တာ မရယ္၊ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုိ႔ထားသြားရတာလဲ မ ရယ္”
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ဘာကုိမွေဆာက္တည္မရေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ
ေမ့ေလွ်ာ့ေနခဲ့သည္၊ အရာရာဟာကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဘာမွ အသုံးမ၀င္ေတာ့ အားလုံးဟာ
ခံစားခ်က္မဲ့ေနသလုိျဖစ္ေနခဲ့ သည္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းတစ္ခုက
ဘာရယ္လုိ႔မည္မည္ရရ စိတ္ထဲမွာ မရွိေတာ့။ လုပ္ေနၾက ျဖစ္ေနၾက
အလုပ္တစ္ခုမုိ႔သာ လုပ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ ကုိ ဒီလုိပုံစံနဲ႔
မျမင္ခ်င္ေတာ့ ဒါနဲ႔ အားလုံးႏႈတ္ဆက္ၿပီး အသက္မပါတဲ့ေျခလွမး္ေတြနဲ႔
အေတြးေတြကိုပုံေဖာ္ရင္း မ ရွိတဲ့ ၿမဳိ႕ကေလးကုိ ခြဲခြါခဲ့သည္။ ဘ၀ဆိုတာ
မတည္ၿမဲျခင္းနိယာမေတြေအာက္မွာ အခ်ိန္တစ္ခုက ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်
ေျပာင္းလဲေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ ဆုံခဲ့ရာတကၠသုိလ္နယ္ေျမကို ကၽြန္ေတာ္
အေဖာ္မဲ့ စြာ တဖန္၀င္ေရာက္ေနရျပန္ၿပီ။ ေဩာ္….အရင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ
အတူတကြထုိင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္းလ်ားခုံတန္းေလးမွာ ခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လြမ္းေဆြးမႈေတြ သယ္ေဆာင္ကာကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့
မအေၾကာင္းေတြကို ယိုစီးထြက္လာတဲ့ ႏွလုံးသား အကၡရာ ေတြနဲ႕အတူ
စာစီေနတယ္ဆိုတာ အေ၀းတေနရာက မ သိခဲ့မယ္ဆိုရင္…………။ ။

ႀကဳိးစားပါအုန္းမည္။
စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကုိအစဥ္ေလးစားလွ်က္………
                           

                                              ဇြဲမာ(အင္း၀)